Jak najbardziej, ów film jest bardzo, ale to bardzo zagadkowy - przy czym owa zagadkowość przejawia się w tym, że... no cóż, nie powinien być gniotem. Poszczególne role obsadzono całą galerią sław, film ma wysokiej klasy efekty specjalne, a jego scenariusz zrealizowano w taki sposób, aby uniknąć przeładowania całości scenami akcji (a propos - co za idiota wymyślił tę "nieprzerwaną akcję" w tytule? Bo odnoszę wrażenie, że nie dystrybutor). Które to sceny akcji wyszły zresztą pod kątem wizualnym całkiem smakowicie.

Film powinien być więc, w konwencji kina akcji, w miarę przyzwoity. A jednak zamiast tego jest po prostu słaby. Jakim cudem?
Myślę, że przyczyn takiego stanu rzeczy jest wiele. Pierwszą jest bardzo słabe wyodrębnienie poszczególnych postaci, skutkiem czego sprawy nie ratują nawet doskonali aktorzy - ci po prostu nie mają zbyt dużo do zagrania, a ponadto wciska się im niekiedy w usta dość idiotyczne kwestie (vide ta odnośnie zdolności głównego bohatera "to nie kwestia wiary, to kwestia genetyki!" - no, ręce opadają).
Jeśli zaś chodzi o scenariusz, to nastąpiło tu zupełnie nieumiejętne rozłożenie akcji - przez pierwszą połowę filmu nic się nie dzieje, by później całość była przeskokami od jednej akcji do drugiej. Kiepsko też prezentuje się fabuła, w której pojawiają się niekiedy nielogiczne zwroty akcji (np. wątek Paladina), czy też zupełnie chybione sceny, jak ta z "łodzią podwodną", która jest po prostu komiczna (aby komedii stało się zadość, gra tu przecież Jurgen Prochnow, który wcielił się w rolę kapitana U-96 w "Das Boot"). Sam wątek główny jest zaś mało zagmatwany, zakończenie łatwe do przewidzenia, z kolei sam problem postawiony przed bohaterami zdaje się być wymyślony na siłę (ot, Kilrathi zdobywają jakieś ustrojstwo w jednej z terrańskich baz, i na jego podstawie magicznie dowiadują się, jak dokonać skoku na Ziemię - współczuję im, że mają wywiad tak nieudolny, aby już wcześniej nie znać jej lokalizacji, to po pierwsze, a po drugie, sama idea mienia takiej puszki Pandory, co to ją wrogowie mogą wykorzystać do takich celów, jest idiotyczna).
Na ostrożną pochwałę zasługują efekty specjalne, oraz sceny batalistyczne. Te mogą się bowiem podobać, choć dość szybko się przejadają. Wszelkie modele statków, wybuchy, i tym podobne, wyglądają dość dobrze od strony technicznej, natomiast od strony estetycznej wzbudzają niekiedy wybuch śmiechu (np. wygląd tutejszych ciężkich myśliwców klasy Rapier).

Inna sprawa, że filmowy Wing Commander jest również kiepską adaptacją. Co prawda pojawiają się liczne nazwiska znane z gry, z Christopherem "Maverickiem" Blairem na czele, są znane z oryginalnej sagi pojęcia, czy też sam lotniskowiec "Tiger's Claw" (u nas, nie wiedzieć czemu, znany jako "Smoczy Pazur"). Jednakże twórcy filmu dość lekko traktują oryginalne postacie, toteż ich wersje takowych nie mają z nimi wiele wspólnego (przebłyski miewa tutaj chyba tylko Maniac, jeśli tylko zapomnieć o tym, że ten prawdziwy miał rude włosy, a nie blond). "Tiger's Claw", gdyby nie wspomnieć w filmie, że to on, raczej nie zostałby przez fanów serii gier rozpoznany. Podobnie jak cała reszta maszyn ludzi i Kilrathi.
Właśnie - Kilrathi. Można naprawdę żałować tego, że ową rasę potraktowano w filmie zupełnie na odpiernicz. Owe bezwłose, ledwie przypominające koty mutanty, wyglądają dość żałośnie. Mówią jakimś dziwnym językiem, i są w zasadzie w filmie nieobecni. Równie dobrze można by wstawić tam rasę jakichś przerośniętych ptaszydeł lub insektów - efekt byłby identyczny. Boli to też z tego względu, że Kilrathi byli przecież bohaterami oryginalnej historii na równi z ludźmi, i mieli nawet swoje własne postacie w fabule (a Hobbes z trójki?).
Co gorsza, twórcy filmu olali też oryginalną fabułę, wstawiając ów niewyszukany wątek z raszem na Ziemię, a na domiar złego jakąś kompletnie bzdurną, pseudodżedajową bajkę o Pielgrzymach.

Fanom oryginalnego Wing Commandera zdecydowanie polecam animowany serial "Wing Commander Academy", który jest o niebo lepszy od filmu.
Zwykłym widzom odradzam zaś sięganie po filmowego Wing Commandera. Znaczy, obejrzeć toto można, ale nie ma co oczekiwać cudów. Po jednokrotnym ujrzeniu filmu zdecydowanie ma się dość.